شاهان قاجار از پتانسیل تئاتر برای ایجاد تحولات اجتماعی آگاه نبودند، ‌بلکه آن را هم در ردیف سایر تفریحات و سرگرمی‌ها می‌دانستند...قالب «دیالوگی» نمایشنامه‌ها در آن دوره تازه بود و ظرفیت جدیدی برای انتقاد ارائه می‌کرد...مشکل مهم نمایش این بود که مردمی نشد...دو شهری که در نهضت مشروطه «دروازه‌های فرهنگی» ایران محسوب می‌شدند، تبریز و رشت بودند...سیاست و سانسور را عامل مهم نپرداختن به وقایع تاریخی در تئاتر می‌دانم...قبل از انقلاب تعریف حکومت از مشروطه با تعاریف هنرمندان و نمایشنامه‌نویسان در تضاد بود.